ingilizce kısa hikayeler

THE FROGLET

A froglet living in a pond, which was in a heavily forested area, was complaining about not having any friends. This froglet spent most of his time swimming in the pond, sometimes he got out of the water and strolled on the grass by jumping. Every day was completely the same as the former day. Every day the same thing, the same things. The endless monotony made him tired. One day the froglet got angry with himself.

“As if you were curious to spend all your life in this pond! Is the world as small as you thought? Is the world as tiny as it seems? Why don’t you save yourself, leave and go from here? If you say the world is this pond where you live, know that you are not a frog of this world; you are a frog of completely different worlds. Never forget this: You will reach the life you desire only when you go away from this pond.”

The froglet made up his mind at that moment. He would leave here and set out, would look for friends for himself in the places he would go. The froglet moved forward in the forest for days. Finally the dense trees of the forest became sparse, and he reached a little flat place. He immediately saw a bright thing on the ground. What on earth was that? He was surprised when he looked at the bright thing. There was a frog in that and that frog was looking at him, too. He returned and hid behind a stone. After he got over his first bewilderment, he realized that this bright thing was so slim that there couldn’t be any frog or anything like that in it. Then the situation was clearly obvious: The bright thing must have been a mirror and he had seen himself in it. He took the mirror and leant it on the edge of a tree nearby. He started to do all sorts of amusing things standing in front of the mirror. Sometimes he stood on his two feet, sometimes he jumped, and sometimes he took a deep breath and watched his image in the mirror while blowing out his chest and cheeks. What he liked best of all these motions was seeing himself looking huge in the mirror. He started to take deeper breaths and to seem huger. Finally, such a time came that the froglet become as round as a ball and he realized that he was off the ground and rising.

The froglet acted as if nothing had happened. He breathed out a little when he had risen nearly ten metres of the ground. It was unnecessary to rise any more. He was not a bird to flap his wings, to rise into the sky, to fly as high as he possibly could. He was just a little froglet. It was said that it was not possible that frogs could fly; it was like a dream but real. He was already flying. He looked around haphazardly. He looked in all directions. He had come from the forest, so he would go back that way. He stretched his front right left in the direction he wanted to go in an automatic motion. Amazing!... He had suddenly turned to face the way he wanted to go. Although he had turned, he was still floating motionless. He suddenly remembered that he used his back legs to move forward in water. He pulled his back legs slowly to his chest, pushed them backwards, pulled, and pushed. What he had thought was completely right. He was able to move forward. He would be able to move forward as much as he wanted to, would be able to go down wherever he wanted.

After flying a while the froglet noticed an old frog lying at **** length near a river. He thought “the old frog must have an illness”.

“Because no frog lies in the open like this. If he lies, it means that he is inviting danger. Let’s go down and have a look what his problem is.”

This meadowland where the old frog had fallen and stayed was a picnic area. People used to spend their weekends here on sunny summer days and have picnics. Someone who wasn’t in his right mind had drunk what was in a bottle he had brought with him, and had thrown and broken the bottle while going. So the old frog had injured his foot when he stepped on a piece of the broken bottle and had fainted because he couldn’t endure the pain any more. When the old frog regained consciousness, he told the things that had happened and wanted the froglet to help him.

After the froglet said:

“Sir, I have never faced a situation like this before. That piece of glass must be taken out of your foot. I can’t do this, but while I was coming I saw two children fishing further down the river. I will go and call them, they may help you”, and he went away jumping.

When the froglet came near the children, he said:

“Could you help, please? An old frog has been injured and is lying over there. Please come with me and help him, save him. It is a good thing to do kind deeds. Come on children, stand up please, and come with me”

The children succumbed to the froglet’s entreaties, took their fishing lines out of water, put them aside and followed the froglet. After a short while the piece of glass had been taken out of the old frog’s foot and the injured part had been covered with a clean cloth.

After the children went, the froglet acted as a crutch for the old frog and brought him to a quiet and secluded place. After the old frog had thanked the froglet for the things he did, he said:

“I wonder if they would listen to me if I called out to all living things to be good, as good deeds are very few and far between. For some reason or other everybody continues a never ending race by saying let’s do him/her harm, hit him/her first before another one does me harm. Let’s give up this meaningless evil race, let’s become like brothers, cooperate and run towards happiness. I am fed up with seeing evil, getting sad and crying all the time” and when he finished his words he started crying. The old frog’s crying caused the froglet to shake.

“Stop crying now old frog, wipe off your tears. We will behave like we are brothers from now on. So evil things are and everyone tries hard to become the first in this race. Therefore I’ve started a race of goodness against that from now on. I will travel all over the world soon and I will tell all the livings things about goodness and also make them participate in this race. The flag of goodness will wave on the flagpole forever.”

The froglet trusted himself a lot. If you asked why - because he had a big advantage. How quickly you have forgotten, he was able to fly you know! Travelling intercontinental was a piece of cake for him.

Written by: Serdar Yıldırım

KURBAĞACIK

Ormanlık bir bölgede bulunan bir su birikintisinde yaşamakta olan kurbağacık hiç arkadaşı olmadığından yakınıyordu. Bu kurbağacık vaktinin çoğunu su birikintisinde yüzerek geçiriyor, bazen de sudan çıkıp, çimenlerin üstünde zıplayarak geziniyordu. Her gün bir önceki günün tıpatıp benzeriydi.Her gün aynı şey, hep aynı şeyler. Bitmek tükenmek bilmeyen bir tekdüzelik kurbağacığı canından bezdirmişti. Kurbağacık bir gün kızdı kendine:

“ Sanki bütün ömrünü bu su birikintisinde geçirmeye pek meraklısın.. Dünya senin zannettiğin kadarcık mı sanki? Dünya bu kadar küçücük mü sanki? Neden kurtarmazsın kendini buradan, çekip gitmezsin buralardan? Eğer sen bu yaşadığın su birikintisine dünya diyorsan, bil ki, sen bu dünyanın değil, bambaşka dünyaların kurbağasısın..Şunu hiç aklından çıkarma: Arzuladığın yaşama ancak bu su birikintisinden uzaklaşarak kavuşacaksın..”

Kurbağacık hemen o anda kararını verdi. Buradan ayrılarak yola çıkacak, gideceği yerlerde kendine arkadaş arayacaktı. Kurbağacık ormanda günlerce yol aldı. Artık ormanın sık ağaçları seyrekleşmiş, küçük bir düzlüğe çıkmıştı.Birden yerde parlak bir şey gördü.Bu da neydi böyle? Parlak şeye baktığında çok şaşırdı. Bunun içinde bir kurbağa vardı ve o kurbağa da kendisine bakıyordu. Geriye dönüp, bir taşın arkasına saklandı. İlk şaşkınlığı geçtikten sonra bu parlak şeyin çok ince olduğunu ve içinde kurbağa falan olamayacağını anladı. O zaman durum apaçık ortadaydı: Parlak şey ayna olmalıydı ve aynada kendini görmüştü. Kurbağacık aynayı alarak yakındaki bir ağacın kenarına kenarına yasladı. Aynanın karşısına geçerek türlü şaklabanlıklar yapmaya başladı. Bazen iki ayağı üstünde doğruluyor, bazen zıplıyor, bazen de derin nefes alıp göğsünü, yanaklarını şişirerek aynadaki aksini seyrediyordu. Bu hareketlerin içinde en hoşuna giden, aynada kendini iri görmek olmuştu. Gittikçe daha derin nefes alarak daha iri gözükmeye başladı. Sonunda, öyle bir an geldi ki, kurbağacık yusyuvarlak oldu ve ayaklarının yerden kesilip yükselmeye başladığını fark etti.

Kurbağacık hiç bozuntuya vermedi. Yerden on metre kadar yükselince ağzından biraz hava bıraktı. Daha fazla yükselmek gereksizdi.Her işte her şey seviye seviyeydi. Seviyesinin dozunu tam olarak ayarlamalıydı. Bir kuş değildi ki o, çırpsın kanatlarını, yükselsin gökyüzüne, uçsun uçabildiğince..Nereden baksan bir küçük kurbağacıktı. Olmaz denirdi, kurbağalar uçamaz denirdi, hayal gibiydi ama gerçekti. Uçuyordu işte. Kurbağacık şöyle bir etrafına bakındı. Yön tayini yaptı. Ormandan gelmiş, şu tarafa gidecekti. Sağ ön ayağını gideceği tarafa doğru mihaniki bir hareketle uzattı. Hayret!..Gitmek istediği tarafa dönüvermişti. Döndü iyi de hala havada hareketsiz duruyordu. Birden suda arka ayaklarını ileri gitmek için kullandığını hatırladı. Arka ayaklarını yavaş yavaş göğsüne çekti, geriye doğru bıraktı, çekti, bıraktı. Düşündüğü tastamam olmuştu. İlerleyebiliyordu. Artık canının istediği kadar gidip, istediği yerde de aşağı inebilecekti.

Kurbağacık bir süre uçtuktan sonra bir dere kenarında boylu boyunca uzanmış yatmakta olan yaşlı kurbağayı fark etti. ‘ Mutlaka bir rahatsızlığı vardır yaşlı kurbağanın ‘ diye düşündü.
‘ Çünkü hiçbir kurbağa böylesine açıkta yatmaz. Eğer yatarsa bu onun tehlikelere davetiye çıkartması anlamına gelir. İnip bakayım nesi varmış yaşlı kurbağanın. ‘

Yaşlı kurbağanın düşüp kaldığı bu çayırlık bir mesire yeriydi. İnsanlar günlük güneşlik yaz günlerinde hafta sonlarını burada geçirirler, piknik yaparlardı. Bir kendini bilmez yanında getirdiği şişenin içindekini içmiş, giderken de atmış şişeyi kırmıştı. İşte yaşlı kurbağa önündeki bu kırık şişenin bir parçasına basınca ayağından yaralanmış ve canının çok acımasına dayanamayarak bayılmıştı. Yaşlı kurbağa kendine geldikten sonra olanları kurbağacığa anlattı ve yardım etmesini istedi.

Kurbağacık:

“ Efendim, böyle bir durumla daha önce hiç karşılaşmadım. O cam parçasının ayağınızın altından çıkarılması lazım. Ben bunu başaramam.Gelirken görmüştüm. Az ilerde dere kıyısında iki çocuk balık tutuyordu. Gidip onları çağırayım, size yardım ederler herhalde. “ dedikten sonra zıplayarak uzaklaştı.

Kurbağacık çocukların yanına geldiğinde:

“ Lütfen yardım eder misiniz? Yaşlı bir kurbağa ayağından yaralanmış az ilerde yatıyor. Ne olur benimle gelin ona yardın edin , onu kurtarın. İyilik yapmak sevaptır. Haydi çocuklar, lütfen kalkın, benimle gelin. “ dedi.

Kurbağacığın yalvarmasına dayanamayan çocuklar, oltalarını sudan çıkarıp bir kenara koydular ve kurbağacığın peşine takıldılar. Biraz sonra yaşlı kurbağanın ayağındaki cam parçası çıkarılmış ve yaralı yer temiz bir bezle sarılmıştı.

Çocuklar gittikten sonra kurbağacık yaşlı kurbağaya destek oldu ve onu kuytu bir yere götürdü. Burada yaşlı kurbağa, kurbağacığa , yaptığı yardımlardan dolayı teşekkür ettikten sonra:

“ Nedense böylesine karşılık beklemeden yapılan iyilikler, yardımlar pek nadir oluyor. Nedense herkes bir başkası bana kötülük yapmadan ben ondan önce davranıp ona bir kötülük yapayım, ilk ben vurayım diyerek kesinlikle hiç bitmeyecek bir yarışı sürdürüyorlar. Gelin bu anlamsız kötülük yarışından vazgeçin, gelin kardeş olalım, elele tutuşalım, mutluluğa koşalım
diyerek seslensem ben şimdi tüm canlılara acaba beni dinlerler mi? Hep kötülük görmekten, hep üzülmekten, hep ağlamaktan bıktım artık. “ diyerek sözlerini tamamladı ve ağlamaya başladı. Yaşlı kurbağanın ağlaması, kurbağacığın silkinmesine sebep oldu.

“Dur ağlama artık yaşlı kurbağa, sil gözyaşlarını. Bundan sonra ikimiz eş kardeş sayılırız. Demek ki bir kötülük yarışı yapılıyor ve herkes bu yarışı önde bitirme gayreti içinde. Buna karşın ben de şu andan itibaren iyilik yarışını başlatıyorum. Yakında dünya turuna çıkacağım ve tüm canlılara iyiliği anlatarak onların da iyilik yarışına katılmalarını sağlayacağım. İyilik bayrağı sonsuza dek gönderde dalgalanacaktır. “

Kurbağacık kendine çok güveniyordu. Neden derseniz, çünkü güçlü bir kozu vardı. Ne çabuk unuttunuz, uçabiliyordu ya. Kıtalararası yolculuk onun için hiçten bile değildi.


Yazan: Serdar Yıldırım